ანა მაყაშვილი
ყველაფერი მაშინ დაიწყო, როცა პირში საჰარა მქონდა. უფრო სწორედ ბევრად ადრე, თუმცა ამას დიდი მნიშვნელობა არავისთვის არ აქვს. სინამდვილეში, როცა მე მოთხრობის წერა დავიწყე, იმაზე ვფიქრობდი, რომ ჯერ ძალიან ადრე იყო მოთხრობის დაწერა იმაზე, რაზეც ეხლა ვაპირებ დავწერო. მით უმეტეს, მოთხრობების წერა მაინცდამაინც იმდენად არ მახასიათებს, რომ იმის გარკვევა დამეწყო, ადრე იყო, თუ არა ამ მოთხრობის დაწერა. თან სულ იმაზე ვფიქრობდი, პირველი წინადადების მერე რა უნდა დამეწერა.
ისე, პირველი წინადადება რომ პირველი იქნებოდა, ეგ დიდი ხანია ვიცოდი. რატომღაც. კიდევ, წერა რომ დავიწყე, იმაზეც ვფიქრობდი, რომ ფურცელი პირდაპირ მაგიდაზე იდო ყოველგვარი შერბილებების გარეშე და ვფიქრობდი, მოახდენდა, თუ არა ეს ფაქტი (პირდაპირ მაგიდაზე რომ იდო ფურცელი) გავლენას – უცებ მინდოდა დამეწერა “ჩვენ ურთიერთობაზე” – მოთხრობის წერაზე. გავლენები კი ისედაც იმდენი არსებობს, რომ ვიფიქრე, ფურცლის განლაგებას შეიძლება არაფერზეც არ ემოქმედა და თუ იმოქმედებდა – დადებითად.
კიდევ, როცა პირველი წინადადება დავწერე – რომელიც რატომღაც პირველი უნდა ყოფილიყო – ფურცლის თავში მარცხენა კუთხეში ასო “ლ” დავწერე ინგლისურად და ვფიქრობდი “ლევანიკოდ” მექცია, თუ რამე სხვად. პრინციპში, არც ისეთი დიდი არჩევანი მქონდა და ეს ოცწამიანი ფიქრები ორ სიტყვას შორის იღებდა გადაწყვეტილებას: მეორე სიტყვა “სიყვარული” იყო ინგლისურ ენაზე და შედეგად, ფურცლის მარცხენა კუთხეში დავწერე სიტყვა Love.
სხვა თანამდევი მოვლენები მოთხრობის წერის ტექნიკურ მხარეს თან არ ახლდა, გარდა იმისა, რომ მაგიდაზე დადებულ ფურცელს მის მარცხენა მხარეზე მარცხენა ხელით ვაკავებდი (მარჯვენაში პასტა მეჭირა) და ამის გამო, ის ადგილი თითებიდან წამოსული მცირე რაოდენობის ოფლით სველდებოდა და პასტა ზედ წესიერად ვეღარ წერდა; აბსოლუტურად არაეკოლოგიური მოსაზრების გამო, იმ მარცხენა ადგილის ცარიელად დატოვება არ მინდოდა და ასოებს ზედ მაინც ვწერდი, რომლებიც (ასოები) ცოტა არამკაფიოდ გამოიყურებოდნენ. ეკოლოგიურ მოსაზრებაში იმას ვგულისხმობ, რომ, ვთქვათ, ქაღალდი ხისგან მზადდება და მას უნდა გაუფრთხილდე – რაციონალურად გამოიყენო, თორემ, რაც უფრო მეტ ქაღალდს დახარჯავ, მით მეტი ხე დაზიანდება და ა.შ. ჩემი მდგომარეობა ნამდვილად არ იყო ისეთი, რომ ხეებზე მეფიქრა, როცა სხვა ჩემთვის ბევრად უფრო მნიშვნელოვანი რაღაცეები ზიანდებოდა ამქვეყნად.
მოკლედ, ეკოლოგიაზე და ბუნების გაფრთხილებაზე ფიქრის შედეგი სულ არ იყო ის, რომ ფურცლის მარცხენა მხარეს მაინც ვავსებდი ასოებით, რომლებსაც (ასოებს) ხშირად იმდენი რამის გადმოცემა, აღნიშვნა და გამოხატვა შეუძლიათ, როგორც არაფერს დედამიწის ზურგზე (დედამიწას სექსუალური ზურგი აქვს). ეს (ასოების წერა ფურცლის მარცხენა მხარეზე) უფრო გენეტიკის შედეგი იყო, რომელიც (გენეტიკა) ერთ-ერთი ჩემი საამაყო სფეროა: მამაჩემს ყოველთვის ბევრი ფურცელი ქონდა, მაგრამ ხშირად ტექსტებს სიგარეტის დაშლილ კოლოფებზე წერდა და ქაღალდის ყველა ცარიელ ნაწილს ისე უფრთხილდებოდა, რომ გაგიჟდებოდი. ოღონდ არც მაგას ქონია ეკოლოგიური მოსაზრებები და არც იმდენს წერდა, რომ აუცილებლად სიგარეტის დაშლილ კოლოფებზე ეწერა. მე, მით უმეტეს.
მე ცოტას ვწერდი ძალიან და წერას ვიწყებდი ხშირად, მაგრამ არასდროს ვამთავრებდი. იმის შიშით, რომ ეხლაც იგივე მომივა, უკვე იმდენი რამე დავწერე, რომ მოთხრობის მთავარი შინაარსი დამავიწყდა. უფრო სწორად, ავცდი. თორემ მოთხრობის მთავარი შინაარსი ისაა, რაც არა მგონია, როდესმე დამავიწყდეს. უბრალოდ ფორმას ვეძებ, როგორ შეიძლება სიტყვებში მოვათავსო ეგ მთელი შინაარსი. თან უკვე იმაზეც მეფიქრება, ლევანიკოს რომ წავუკითხავ ჩემ მოთხრობას, მოეწონება, თუ არა, მაგრამ ეს ფიქრი, თქვენ წარმოიდგინეთ, სულ არ ახდენს გავლენას მოთხრობის წერის მსვლელობაზე, რომელიც (წერის მსვლელობა) იმდენად უსისტემოა, რომ პირდაპირ გაგიჟდები… “თქვენ წარმოიდგინეთ”-მეთქი დავწერე – საშინელი სიტყვებია, რომლებსაც წერისას ხშირად ვხმარობ, ნეტა, ეგ “თქვენ” ვინ ხართ?! იმედი მაქვს არავინ და ეს მარტო ჩემი წერის ჩვევის შედეგია. ლოგიკა მაქვს არაჩვეულებრივი! – სულ მიზეზ-შედეგობრივ კავშირებს ვადგენ: ეს ამის შედეგია, ეს – იმის… რატომ არ ახდენს გავლენას, ლევანიკო რომ მოთხრობას წაიკითხავს, წერის მსვლელობაზე, არ ვიცი. ალბათ იმიტომ, რომ ჯერ მე წავიკითხავ და ლევანიკომ შეიძლება საერთოდ არ წაიკითხოს. და ბევრსაც დაკარგავს. თუ წაიკითხავს, წინა ფრაზის ამოღება მომიწევს. ან იყოს. ვითომ სასაცილოა.
სასაცილო კი იმდენი რამე იყო, რამდენიც პირიქით – არასასაცილო. ეგ ყველაფერში ეგრეა: იმდენი სამხრეთია, რამდენიც ჩრდილოეთი (ანუ თითო-თითო), იმდენი კაცი, რამდენიც ქალი და იმდენი ცივი, რამდენიც ცხელი. სულ პოლარულია ყველაფერი და ეგ წარმოადგენს სამყაროს. პოლუსებს შორისაც არის რაღაცეები, მაგალითად: საქართველო, გეი და ნელ-თბილი. მე პოლუსები მირჩევნია. უფრო მძაფრია და თან ერთად არსებობენ, ოღონდ ისე, რომ თან ვერ არსებობენ ერთად. პოპულარულ ფილოსოფიაში არ მინდა გადავვარდე, ეგ ხომ ყველამ იცის, თუ დაფიქრდება.
ხოდა, რაც ყველამ არ იცის, ის უფრო მნიშვნელოვანია, ანუ მოთხრობის მთავარი შინაარსი, რომლის (მოთხრობის მთავარი შინაარსის) დაწყება ვერ მოვიფიქრე. არადა, მთავარია, დავიწყო. პრინციპში, დაწყების რამოდენიმე ვერსია მაქვს: ერთ-ერთი ამ ვერსიებიდან ძალიან მარტივია, ანუ დავიწყო დასაწყისიდან და ფაქტების განვითარებას ქრონოლოგიურად მივყვე – სად და რა ვითარებაში გავიცანით ერთმანეთი, მერე რა და როგორ მოხდა და ა.შ. ცოტა დღიურივით იქნება და ჩვეულებრივი, რაც დიდად არ მომწონს. მეორე ვერსიის მიხედვით, ამბები შემიძლია არათანმიმდევრულად მოვყვე, თან რაღაც სისტემა მოვუნახო, რომ მოუხდეს ერთმანეთს. მესამე ვერსიის თანახმად, შემიძლია ვთქვა, რომ დასაწყისი საერთოდ არ ყოფილა და ყველაფერი მაშინ დაიწყო, როცა საჰარა მქონდა პირში და გადმოვიწერო ყველაფერი, რაც უკვე დავწერე. – ეს საერთოდ არ იქნება საინტერესო. მეოთხე ვერსიაში შეიძლება საერთოდ არაფერი დავწერო და აქვე დავამთავრო წერა, ისე, რომ მოთხრობის მთავარი შინაარსი არავინ გაიგოს, მაგრამ, არა მგონია, ეს დამაინტრიგებელი ან რამისთვის საინტერესო იყოს, არც თვითონ მოთხრობისთვის იქნება ეს ვერსია ორიგინალური გადაწყვეტა და მოთხრობის დაწერის მოტივიც გაქრება, როგორც ჩაიში შაქრის ნამსხვრევი.
სინამდვილეში, ჩაიში შაქრის ნამსხვრევი არ ქრება და ეს მეტაფორა სულაც არ გამოდგება ზემოთ დაწერილი აზრის არგუმენტირებისათვის, რომელიც (აზრი) სრულიად ზედმეტია ჩემ მოთხრობაში, იმიტომ, რომ მოთხრობის დაწერის დაწყება უკვე თავისთავად გულისხმობს მოთხრობის დაწერის მოტივს. და შაქრიან ჩაისაც არ ვსვამ. უშაქრო მირჩევნია ბევრად. საერთოდ ბევრ ჩაის ვსვამ და უკვე იმდენს ვსვამ, რომ მგონი, მთელი დღის მანძილზე მაქსიმუმ ორი ჭიქა გამომდის, ანუ ეს იმას ნიშნავს, რომ სულ მგონია, რომ ჩაი მინდა, ვისხამ ჭიქაში და რამდენიმე მცირე ყლუპს ვაკეთებ, მერე მავიწყდება დალევა, ჩაი ცივდება და ვასხამ, მერე თავიდან ვიკეთებ და საბოლოოდ გამოდის, რომ სულ არ ვსავმ ბევრ ჩაის. – რაც არ უნდა პარადოქსული იყოს ეს (იმასთან, რომ ზემოთ ვთქვი, იმდენ ჩაის ვსვამ-მეთქი). პარადოქსები კი უხვადაა ამ ქვეყანაზე. ამ წუთას არცერთი არ მახსენდება. ისე, ჩემთვის ვიცი, რომ ბევრი პარადოქსი არსებობს. ყველამ იცის. საერთოდ, იმდენი რამე ვიცით ეგრე, რომ უბრალოდ ვიცით, რომ ვერც ვხვდებით, ვიცით, თუ არა და არც ვფიქრობთ და პრინციპში, სულ არ გვაწუხებს. შეწუხებას მაშინ ვიწყებთ, როცა გაუგებრობები გვატყდება თავს. აი, მაგალითად, ეხლა მე რომ მჭირს: მოთხრობის მთავარი შინაარსის დაწყების ოთხი ვერსია ჩამოვთვალე და იმდენად არცერთი არ მომწონს, რომ მეხუთე ვერსიაზე ფიქრისგან თავი შევიკავო. მეხუთე ვერსია ალბათ პირდაპირ მოთხრობის ამ მთავარი შინაარსის დასაწყისი უნდა იყოს.
მეხუთე ვერსია: დ ა ს ა წ ყ ი ს ი. როცა ურთიერთობა დავიწყეთ, ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ უკვე დაწყებული გვქონდა, სანამ დავიწყებდით (ურთიერთობას). ეს შეგრძნება იმდენად მომეწონა, რომ გადავწყვიტე დაწყებული ურთიერთობის გაგრძელება, რომლის (ურთიერთობის) დასაწყისი ჩემთვის ისეთივე ბუნდოვანი იყო, როგორიც გაგრძელება. შეგრძნებაზე მეტად ლევანიკო მომეწონა და საერთოდ, იმაზე ბევრად მეტად მომეწონა, ვიდრე სხვა დანარჩენები ერთად არ მომწონდნენ. არ-მოწონება კი ბევრი მქონდა! ალბათ ლევანიკოსაც მოვეწონე, ოღონდ რაზე მეტად არ ვიცი. ალბათ იმაზე მეტად, ვიდრე სინამდვილეში მოვწონდი. სინამდვილე კი მაშინ არც ყოფილა და როდის არის ხოლმე, ეგეც არ ვიცი და ისიც არ ვიცი, რა არის. ალბათ ის არის, რაც არის და არც მიფიქრია, სინამდვილეს და არა-სინამდვილეს შორის ზღვრების დადგენა დამეწყო. ეგეთ სისულელეებზე არ ვფიქრობ ხოლმე. მარტო ხანდახან ვფიქრობ.
ყოველ შემთხვევაში, ლევანიკოს რომ მოვეწონე, თავი Goddam Super-girl მეგონა. და საერთოდ ეს ფრაზა ისე მომწონდა ერთი პერიოდი, რომ მის შინაარსს არც ვუფიქრდებოდი. Goddam Super-girl-მდგომარეობა ბევრ სხვა მდგომარეობაზე მეტად მომწონდა, მაგრამ ყველაზე მეტად მაინც ლევანიკო მომწონდა. ლევანიკოს ნიშნები და მისტიკა მოწონდა. ეგ მეც მომწონდა. უფრო სწორედ, ის მომწონდა, რომ ნიშნები და მისტიკა მოწონდა. კიდევ ბოლო დროს Arctic Monkeys მოეწონა და ერთხელ კედელზე ჯგუფის ინიციალები დაწერა: A.M., რომლებიც ჩემი სახელის და გვარის ინიციალების იდენტური იყო და, როცა იკითხა, აბა, ვინ მიხვდება, რა დავწერეო, ყველას ეგონა, რომ ჩემი სახელის და გვარის ინიციალები დაწერა. თვითონ ცოტა იფიქრა, რომ შეიძლებოდა მოეტყუებინა და ეთქვა, რომ ეს ჩემი ინიციალები იყო, მაგრამ იმდენად გულწრფელი იყო, რომ არ მოიტყუა. გულწრფელობა კი ბევრი ქონდა!
იმ დღეს კედელზე ბევრი რამე დაწერა: ელექტროგაყვანილობის რკინის ყუთს, რომელიც გაფრთხილებდა, რომ მაღალი ძაბვაა და არ უნდა მიეკარო, დააწერა: “არ დაიძაბო”. და რაც მთავარია, კედელზე დიდად “ა-რ-ე-ვ-ა-ძ-ე” დაწერა. არევაძე ერთი ბიჭია, მათემატიკოსი, რომელსაც იმ დღემდე არ ვიცნობდი. იმ დღეს არევაძესთან ფართი იყო. არევაძეს ლევანიკომ პარკში გახვეული ნახევარი ქაბაბი წაუღო, ხელში წითელი რობოტი დაიჭირა, კისერზე გაფუჭებული გრძელმავთულიანი ყურთსასმენები მოიხვია და წელზე – სამზარეულოს თეთრი ტილო. არევაძესთან მივედით. – დეპრესიულ სახლში ცხოვრობდა, ცუდი მუსიკა ქონდა ჩართული და მრგვალ მაგიდასთან ბევრი არამკაფიო სექსუალური ორიენტაციის ბიჭი იჯდა, “ფლირტს” თამაშობდნენ. “ფლირტი” კარტის თამაშის ერთ-ერთი ნაირსახეობაა: ზედ ყვავილების სხვადასხვა სახელი აწერია, მაგალითად, “ლილია”, “ორქიდეა”, ყვავილების სახელების გასწვრივ კი სხვადასხვა ფლირტ-ფრაზები, მაგალითად: “დღეს ძალიან ლამაზად გამოიყურებით, საღამოს რას აპირებთ?”, “თქვენი ვერაფერი გამიგია – მეგობრობა გსურთ ჩემთან, ნუთუ?!”. ყვავილის სახელს თამაშის პარტნიორს ეუბნები და ის შესაბამის პასუხიან ყვავილის სახელს გეუბნება, მერე ისევ შენ და მოკლედ, ფლირტში ებმევი, მთელი ინტრიგაა! ჩვენც ერთი ხელი “ფლირტი” ვითამაშეთ, ოღონდ ფლირტის ელემენტები, მგონი, დიდად არცერთს გვიგრძვნია. მერე ლევანიკომ რაღაც ოთახში გამიყვანა (არევაძის აღმოჩნდა) და არევაძის ლოგინზე სექსით დავკავდით. სექსის მერე, ლევანიკომ თავის (უფრო სწორად სხვა რამის) მოსაწესრიგებლად წელზე მიბმული ტილო გამოიყენა და ტილო არევაძის ბალიშის ქვეშ ჩადო. თორმეტი საათი არ იქნებოდა, არევაძემ გადაწყვიტა, რომ ეძინებოდა და ფართი დახურულად გამოაცხადა. ჩვენც დავემშვიდობეთ მასპინძელს და “Sweet dreams, არევაძე!” – ვუთხარით.
სხვა ფართიზე მივდიოდით – საბურთალოზე. ლევანიკომ გრძელმავთულებიანი ყურთსასმენები ჩათვალა, რომ ძაღლები იყვნენ და მათ ჯესიკა და კოკა-კოლა, თუ კასაბლანკა დაარქვა. შემდეგ ფართიზე რომ მივედით, მასპინძელი კარს არ გვიღებდა. მე ჯერ არ ვიცოდი, რომ სწორად იქცეოდა. ეგ მერე მივხვდი, კარი რომ გააღო. მარტო იყო სულ, თავზე ბენდენა ეკეთა, ზედ კეპი ეხურა და დიდ ხვლიკს გავდა. ისეთს არა, ლევანიკოს რომ ყავდა სახლში. ლევანიკოს ხვლიკი ძალიან პატარა და საყვარელი იყო, მაგის სახლში ვიპოვეთ, ლევანიკომ ჰაერგამტარ გამჭვირვალე ჩაიდანში ჩასვა და იმაზე დაიწყო ფიქრი, ხვლიკები რითი იკვებებიან. სიგარეტის საყიდლად რომ გავედით, ქვები და ბალახები შეაგროვა ეზოში და ხვლიკს ჩაიდანში ჩაუყარა: თავის ჭკუით, ბუნებრივი გარემო მოუწყო. მერე თავისი დაწერილი სიმღერები მომასმენინა, რომლებიც ძალიან სექსუალურად მეჩვენნენ, გაზაფხულის მწვერვალი იყო ეგ დღე და კარგადაც მახსოვს. მგონი, მაგ ღამეს ლევანიკოს ხოჭო შემოაკვდა და მგონი, ღამის ხუთ თუ ექვს საათზე ფეხით ჩამოვედით მაგის სახლიდან ჩემამდე და მოკლედ… ლევანიკოს ხვლიკი ბევრად საყვარელი იყო იმ ადამიან-ხვლიკზე, ის ალიგატორს უფრო გავდა, ნახატებიც ეგეთი ქონდა, მძიმე მეტალის მოსმენას რომ თავს ანებებენ ხელოვნურად, ეგეთი. თან ამ ალიგატორ-მხატვარს გრიპი ქონდა და მაგის ნასვამი ბოთლიდან ზოგი მაინც სვამდა წყალს. ეგეთ რაღაცეებს ვერ ვხვდები: გეუბნება ვიღაც, ვკვდები, ისეთი გრიპი მაქვსო და შენ მაინც ფეხებზე გკიდია, ან ეგრე როგორ უნდა გწყუროდეს?! იქ გაჩერებას, ნიანგთან სექსი მერჩივნა, ამიტომ წამოვედით, ოღონდ წამოსვლის წინ, რატომღაც ლევანიკომ მასპინძელს წითელი რობოტი აჩუქა: თუ მოგწონს ეგეთი რაღაცეები, გქონდესო, მთელი გულით გჩუქნითო და რაღაც სისულელეები უთხრა. რაზე შეატყო, რომ რობოტები მოწონდა, არ ვიცი. – ნახატები ქონდა, მაგალითად, როგორ ჭამს ბუზი სპილოს, თაგვი – ზებრას და ვეფხვი – ღორს, ოღონდ ჯიმი ჰენდრიქსის ესთეტიკაში. მოკლედ, წამოვედით. ლიფტში ლევანიკოს შეეშალა და თავი ჩემ მაგივრად სხვა ქალს დაადო მხარზე და ნიკაპზე ხელით კაცს მოეფერა.
ლევანიკოს სახლში გაგრძელდა ფართი, რომელიც (ფართი) იმ დღეს საერთოდ არ ყოფილა არსად. მით უმეტეს, არც ლევანიკოსთან. იქ უარესად ტრაგიკული იყო ყველაფერი. გრეიფრუტი ვიყიდეთ გზაში და მაგის სუნი იდგა სულ. ყველა ლოღნიდა, როგორც შეეძლო. ლევანიკოც ფრცქვნიდა და ფრცქვნიდა და ბოლოს ამ გრეიფრუტის კანებში ჩაეძინა, იმდენი კანი იყო, რომ სულ ფარავდა ლევანიკოს. ბოლოს ყველა წავიდა ჩემს გარდა. მე დავრჩი და მგონი დავიძინე. რომ გათენდა, სახლში ტრაგედიის საშინელი ენერგია იდგა. თერაპია დავიწყეთ: ვიბანავეთ, მე ჭურჭლის ყველა სუფთა და დასვრილი სახეობა გავრეცხე და ყველა ფანჯარა და კარი (კარი ერთი იყო) გამოვაღეთ, ჰაერს რომ წაეღო ყველაფერი. მაგ დღეს, მგონი, ლევანიკომ თავისი ხვლიკი გარეთ გაუშვა; ისე, ალბათ რაღაც გაუცნობიერებელი მიზეზები ქონდა. მერე მგონი წვიმა წამოვიდა და ლევანიკო მაგნიტოფონზე ჩემთვის გაუგებარი უპატარავესი რკინების დაწეპებას შეუდგა “პაიალნიკით”, იმიტომ რომ, გიომ დარეკა და ეხლა მოვალ, “პაიალნიკი” მჭირდება ძალიან სასწრაფოდო.
“დაპაიანიკებას” რომ მორჩა ლევანიკო, დავსხედით და დავიწყეთ გიოს ლოდინი. უსაზღვრო ჩვენი მოლოდინი არ ყოფილა… უცებ იმის წარმოდგენა დავიწყეთ, რომ, როგორი იქნებოდა, ყველაფერი, რაც გუშინ მოხდა ცალ-ცალკე, სხვადასხვა ადგილას, სხვადასხვა ადამიანებთან, ერთად მომხდარიყო ამ წუთას ლევანიკოს სახლში: ყველა ადამიანი ერთად მოსულიყო, როგორც horror ფილმებშია, აჩრდილებივით და იმის კეთება და ლაპარაკი დაეწყოთ, რასაც წინა დღეს აკეთებდნენ და ლაპარაკობდნენ, ოღონდ ყველაფრის კი არა, მარტო იმის, რაც ჩვენი აღქმით, იმ დღეს მათთვის დამახასიათებელი იყო, უტრირებული ვერსიებით. ჩვენ ამასობაში სავარძელზე უნდა ვმჯდარიყავით გათანგული სახეებით და ჩევენი ენერგიები ძირს უნდა დაყრილიყო და იმ ადამიანებს უნდა აეღოთ, სისხლიან პირებში ჩაეყარათ და რაც არ ჩაეტეოდათ, ხელებში დაეჭირათ, ფეხსაცმელებში, ჯიბეებში, ჩანთებში, ძუძუებში ჩაეყარათ… და ეს ყველაფერი იმდენად სასაცილო იყო, რომ უცებ კარზე ვიღაცამ რომ დააკაკუნა, შეგვეშინდა (თუმცა ამიტომ არ ყოფილა სასაცილო). გიო იყო, “პაიალნიკის” წასაღებად მოვიდა.
ცნება “პაიალნიკი” და განსაკუთრებით, მისი წაღება საჭიროებისამებრ რომ ძალიან ყოფითი რამეა, ყველამ იცის. სურრეალისტური ამაში საერთოდ არაფერია. მაგრამ ჩვენ ამ დღის საღამოს, ტელეფონზე ლაპარაკისას, გადავწყვიტეთ, რომ “პროსტა რა სიგიჟეა, უცებ გიო რო პაიალნიკის წასაღებად მოვიდა და მერე მე და გიო რეებზე ვლაპარაკობდით – ფსიქოლოგიაზე და ფილოსოფიაზე… ძაან სიგიჟეა…” “სიგიჟე” ძალიან ხმარებადი სიტყვა იყო, ალბათ ლოგიკურიც არის. მერე ბევრი ვიცინეთ. სასაცილო კი ის იყო, რომ სასაცილო იყო, რომ ეგეთი რამე იყო “სიგიჟე”. ეგ კარგი ჩვევაა, როცა შენ თავს შეგიძლია დასცინო ხანდახან და შენ მდგომარეობებს. საუკეთესო გამოსავალია ყველაზე გამოუვალი მდგომარეობიდანაც კი (ასპირინის რეკლამასავით გამომივიდა).
მერე მაგ დღეს, იმავე სატელეფონო მჭერმეტყველებისას, ლევანიკომ მკითხა, წერის დროს არ მოგწონს, როცა უცებ სხვაგან გადაუხვევო, მოულოდნელადო, ეგეთი რამეები თუ მოგივა თავში, ჩაიწერე, თუ დაიმახსოვრეო. მეთქი – ვგიჟდები ეგეთ რაღაცეებზე! მაგრამ ერთადერთი, რაც გამახსენდა, ის იყო, ერთხელ ფილმის ყურებისას რომ მომივიდა ეგეთი რამე და ლევანიკოს ვუთხარი: ფილმი ზებრაზეა, ძალიან ამერიკული. მამა და შვილი (გოგო) ცხოვრობენ სოფელში, დიდი ფერმა აქვთ, შინაური ცხოველებით სავსე, ბევრი ცხენები ყავთ. და ყველა ცხოველი მეტყველია, ლაპარაკობს ერთმანეთში (პრინციპში, საბავშვო ფილმია). უცებ ფერმაში საიდანღაც მოულოდნელად ზებრა შემოიჭრება, ძალიან საყვარელი. მამა და შვილი შეიფარებენ, შტრიპეს-ს დაარქმევენ. გოგონას ძალიან შეუყვარდება ზებრა და გადაწყვეტს, ცხენთა შეჯიბრებაზე ზებრას მიაღებინოს მონაწილეობა. მამა სასტიკ უარზეა. ჯერ ერთი იმიტომ, რომ თავისი ცოლი სწორედ ცხენზე ჯირითისას ჩამოვარდა და მოკვდა (ეხლა გოგონას უნდა ზებრაზე ჯდომა) და კიდევ იმიტომ, რომ დარწმუნებულია, რომ ზებრა დამარცხდება ცხენთა შეჯიბრებაზე. არადა, Stripes-ს კარგი მონაცემები აქვს. გოგო ტრაგედიაშია. ერთხელ მამა ფერმაში შევა, სადაც მთელი შინაური ცხოველები არიან. ყველას ტკბილად ძინავს. მარტო თხა ფხიზლობს. თხა ქალია, თან ბრძენი – ძალიან ქალური გამომეტყველება აქვს თვალებში, საშინლად. და ეს თხა მამას რაღაცნაირ ნიშანს მისცემს (რაღაც სურათს ჩამოაგდებს, თუ უნაგირს, თუ რაღაცას თაროდან), იმის ნიშნად, რომ ზებრამ მონაწილეობა უნდა მიიღოს ცხენთა შეჯიბრებაზე! მამას ისე გაუხარდება ეს ნიშანი (ენდობა თხას, როგორც გამოცდილ, ბრძენ ქალს), რომ მივა ამ თხასთან და სახეზე მოეფერება ძალიან ნაზად (თან მამა ცოტათი პატრიკ სვეიზის და ვალ კილმერის მოკრძალებული ნაჯვარია, საკმაოდ ტრადიციული, მზრუნველი, ოდნავ მკაცრი კაცი). და მე უცებ წარმოვიდგინე, რომ მამა მოფერებას აგრძელებს: თვალებზე ეფერება, პირზე, მერე ძალიან ნაზად ტუჩებში უწყებს კოცნას, ნელ-ნელა ვნებებში გადადის ეს კოცნა და მამა უფრო ველური ხდება, ოფლი ასხამს, პერანგის ღილებს გიჟივით იხსნის, თხასთან უკნიდან მიდის და იწყება ძალიან ემოციურ-ვნებიანი სექსულაური აქტი, ორგაზმიც კი წარმოვიდგინე ორივესი და მერეც, ალბათ თივებში მიწვებოდნენ დაღლილები… მეტის წარმოდგენა ფილმის განვითარების რეალურმა მსვლელობამ არ მაცალა.
ამდენი ლევანიკოსთვის არ მომოიყოლია, რამდენიც ეხლა დავწერე. საერთოდ ლაპარაკი უფრო ცუდად შემიძლია, ვიდრე წერა – ანუ ლაპარაკი წერაზე ცუდად შემიძლია. ლევანიკომ რომ მითხრა ეგეთი რაღაცეები დაიმახსოვრე ხოლმეო, გავითვალისწინე. ოღონდ მთლად ეგეთი არა, მაგრამ ერთი რაღაცა ჩავიწერე, რომ არ დამვიწყებოდა და ვუთხარი: მეგობარი მყავს ერთი, კლასელი – ლეილა ქვია. სასაცილო გოგოა, ქერადშეღებილი თმები აქვს, ხუთი და-ძმა ყავს და დედა – რუსი. ცოტა გიჟია. მოკლედ, ლეილას შეყვარებული ყავდა ერთი, ვიღაც ბიჭი, რომელიც ლეილას ძალიან ჩვეულებრივად “სალომე”-ს ეძახდა და ლეილასთვისაც სულერთი იყო, რას დაუძახებდა და ძალიან მისაღები იყო, მაგალითად, ეს “სალომე”. ერთხელ მე და ლევანიკო ლეილას დაბადების დღეზეც კი ვიყავით, საჩუქრად ტანსაცმლის დასაკიდი (“ვეშოლკა”), კანფეტი, კარტოფილის ასაღები (ხის), პრეზერვატივები და მოსალოცი ბარათი ვაჩუქეთ, რომელსაც ზედ ჩვენი სახელები დავაწერეთ და ქვეშ თარიღი მე ასე მივაწერე: “16 აპრილი, two thousand and SEX” და მახსოვს, მომეწონა, ესე რომ დავწერე. ეხლა ვეღარ ვხვდები, კარგია, თუ ცუდი, ესე რომ დავწერე. ეგ ხშირად მემართება ჩემ ჩადენილ რაღაცეებზე: თავიდან მგონია, რომ კარგია და დრო რომ გადის, საერთოდ ვკარგავ შეფასების უნარს. სინამდვილეში, ამდენს ამ ყველაფერზე არასდროს ვფიქრობ… მერე ლეილას დაბადების დღიდან ლევანიკოსთან წავედით… ისე, ლევანიკოსაც ყავს ერთი მეზობელი ქალი, რომელმაც ლევანიკო თავისი ინიციატივით გაიცნო – შორიდან გიცნობდიო, თუ რაღაც, და მიდიოდა ხოლმე მაგასთან სახლში ან ურეკავდა და პირველად რომ დაურეკა, თუ მივიდა და ლევანიკომ კითხა, რა გქვიაო, შენ რაც გინდა, ის დამიძახეო. ამ ქალზე ერთხელ ვიეჭვიანე კიდეც! საეჭვიანო კი ბევრი მქონდა საერთოდ! ეგეთი რაღაცეები არ მესმის – სახელებს ვგულისხმობ – მე ისეთი იდენტიფიკაცია მაქვს ჩემ სახელთან, რომ არც წარმომიდგენია, სხვა რამე რომ მერქვას. ან რა უნდა მერქვას?! სხვა რამე რომ მერქვას, სხვა ვიქნებოდი. რადგან, როცა გავჩნდი და იმ კონკრეტულ მომენტში (თუ როცა იყო ეს კონკრეტული მომენტი) ჩემმა ინტელექტუალმა მშობლებმა გადაწყვიტეს ჩემთვის ჩემი სახელის დარქმევა, ე.ი. ეგრე იყო საჭირო და ეგ ვიყავი მე. იდენტიფიკაციები კი ბევრი მაქვს საერთოდ! ოღონდ სიჯანსაღის და საჭიროების ფარგლებში. თუმცა არც ეგ ვიცი – რა ფარგლებია და თუ არსებობს საერთოდ. უბრალოდ ვიცი, რომ იდენტიფიკაციებში გაჭედილი არ ვარ. არც ლევანიკოა. ეგო-ომები არ გვქონია. უბრალოდ ეგ სიმღერა ორივეს მოგვწონდა და მას Ego War ერქვა და Audio Bullies ასრულებდა (დღესაც ეგრე ქვია და ეგ ასრულებს). ბოლო დროს ჩემ მოწონებულ სიმღერებში ალბათ პირველ ადგილს იკავებს.
პირველი ადგილების მინიჭება სხვადასხვა მოვლენების და ობიექტებისთვის ყოველთვის მიჭირდა და არც ვგრძნობდი საჭიროებას, რომ ნომინაციები მედგინა და რაღაც სისულელეები მეკეთებინა…
ნომინაციებზე გამარჯვებებს რაც შეეხება, მე და ლევანიკომ ერთხელ კინო-თეატრში ვნახეთ რაღაც ნომინაციაში გამარჯვებული ფილმი – “ცამეტი” ერქვა. მაგ ღამეს ლევანიკოს სულ ესიზმრებოდა, რომ ვიღაცას ესროდა და ვიღაც მაგას ესროდა. – ფილმის შინაარსის გავლენით. ისე, ერთხელ ჩვენც ვესროდით ერთმანეთს, ოღონდ დეოდორანტის და სუნამოს ფლაკონებიდან. მაგ დღეს, სხვათა შორის, ისევ კინოში წავედით, “დავინჩის კოდზე”. ოღონდ ღამეს არაფერი დასიზმრებია ლევანიკოს, მგონი. მაგ დღეს მეგობარი მოვიდა ლევანიკოსთან. მეგობარს გაგუდული ცხვირის გამხსნელი “გალაზოლინი” თვალში ჩასაწვეთებელი ეგონა – “ვიზინი” და რომ არ აღმოჩნდა, მერე ეტყობა თავის გასამართლებლად თავისი ძმაკაცის ისტორია გაახსენდა, რომელიც “გალაზოლინზე” “იჯდა”. ვეღარ ძლებდა “გალაზოლინის” გარეშე და რომ “იჯდა” (ციხეში), უგზავნიდნენ ხოლმე “გალაზოლინს”, “მარა ალბათ გადააგდებს. იმას [წამალს] აგდებენ და “გალაზოლინს” ვეღარ გადააგდებს?!”. “ჯდომა” – რომ დაუფიქრდე – სასაცილო ცნებაა. ისე, რომ დაუფიქრდე, ბევრია ეგეთი სიტყვა, რომელსაც ხმარობ და რომ არ ფიქრობ, ვერ ხვდები, რამდენად სასაცილოა. რომ დაუფიქრდე, გაგეცინება. ცოტა იმისავითაა, მე და ლევანიკო რომ მივხვდით, გიომ რომ “პაილნიკი” წაიღო, სურრეალიზმთან კავშირში იმდენად არ იყო, რამდენადაც ის, რომ ჩვენ გვეგონა, რომ იყო.
ისე, სურრეალიზმი და აბსურდი არ აკლდა ჩვენ ურთიერთობას! თავიდანვე. აი, მაგალითად, სამტრედიაში რომ წავედით როკ-ფესტივალზე… თვითონ სიტყვები (“სამტრედია” და “როკ-ფესტივალი”) ისეთია, რომ გასაგებია, აბსურდულობის დონე რა მაღალი უნდა ყოფილიყო. – ენით და პასტითაღუწერელი მოგზაურობა იყო ყველა შემცველი კომპონენტით. ეგ არასდროს არ უნდა დამავიწყდეს. და არც დამავიწყდება.
არც ის დამავიწყდება, ლევანიკო ბზობის ღამეს კაბაში რომ მოვიდა ჩემთან ოთხას ჩვიდმეტი ვალიუმით გაჭყეპილი: მე ლევანიკოს ველოდებოდი ფანჯრებთან, ღამეს – ბიჭს, რომანტიკა მქონდა ჩემი და უცებ ფანჯრიდან ვიყურები და ლევანიკოს კაბა აცვია გრძელი და ჭრელი, თავზე კაბის მოსახვევი აქვს შემოხვეული, შავი სათვალე უკეთია, ხელში ჩანთა უჭირავს, რომელსაც ზედ OPIUM აწერია, ქალის სუნამო ასხია უამრავი, ხელები სულ ლურჯად აქვს დახატული ხორციდან ამოყრილი ვენებივით, ფანჯრებში ბზას მაწოდებს და გილოცავ ბზობას-ო, მეუბნება. პირველი, რაც თავში მომივიდა, ის იყო, ტაქსიში წინ იჯდა, თუ უკან-მეთქი. როგორც გაირკვა (გარკვევა კი რთული პროცესი იყო: ლევანიკოს მეორე დღეს ძალინ ცოტა რამე ახსოვდა), წინ იჯდა და ბოხი ხმით ტაქსისტთან ჰარმონიულ დიალოგში შევიდა, იმან ბზობაც კი მიულოცა და ბზაც აჩუქა. მერე მიდი და არ თქვა “რა სიგიჟეა…”.
მე ლევანიკოსი ცოტათი შემეშინდა, მაგრამ არაფერი შევიმჩნიე. მერე მითხრა, წამოდი ჩემთანო. მე ვუთხარი, რომ გიჟი იყო. – სხვა რა უნდა მეფიქრა. მაშინ მე შემოვალო. ექვსი საათი იყო ღამის და მთელ სახლში ჩემი მშობლები იყვნენ. უარი ვტკიცე. ლევანიკო მაინც შემოვიდა ჩემ სადარბაზოში. მე კარი არ გავუღე და იმედით, რომ მალე უკან გამოვიდოდა, ფანჯრებთან ველოდებოდი. მაგრამ არ გამოსულა. სამაგიეროდ მე გავედი სადრბაზოში და ვნახე ლევანიკო, რომელმაც ჩემი სახლის კარი მაშინვე მიკეტა. მერე ვფიქრობდი, ზოგი კარი ხომ ისეთია, რომ თუ დაკეტავ, მერე გასაღების გარეშე ვეღარ გააღებ და რა იცოდა ერთი ლევანიკომ, რომ ჩემი კარი ეგეთი არ იყო-მეთქი. მითხრა, წამოდი ჩემთან ეგრევეო. არადა, ჩუსტები და ღამის პერანგი მეცვა. მოტოციკლეტი მიყენია შენ სახლთან და გვერდით ავტომატი მიდევსო. Natural Born Killers ხო შენი საყვარელი ფილმიაო?! წამოდი, ბონი და კლაიდიო და მოკლედ… მე ვწუხდი იმის გამო, რომ რომანტიკაში – რომელიც ალბათ იმ მომენტში მე მეტი მქონდა, ვიდრე მაგას – იმედს ვუცრუებდი. მერე მეხუტებოდა და მეუბნებოდა, რომ ჩემთან ერთად დაძინებაში ათ წელს გაცვლიდა. მე ვითომ ვერ გავიგე რა მითხრა და მისი არაფხიზელი მდგომარეობის სარგებლობის ნიადაგზე, ვკითხე, რამდენს-მეთქი, იმ ფიქრით (აქ უფრო მოუხდებოდა სიტყვა “იმედით”), რომ წლების რაოდენობას გაზრდიდა, მაგრამ მაინც ათ წელსო, მიპასუხა. მერე მითხრა, მაშინ წავედიო, რაზეც მე მივუგე: “ცოტა ხანი იყავი რა!”. ამაზე კი მიპასუხა: “ცოტა ხანი sucks, infinity rules!”. და ეს ორი ფრაზა, რატომღაც, იმდენად მნიშვნელოვანი გახდა ჩემთვის, რომ ძალიან ხშირად ვეუბნებოდი ხოლმე. მნიშვნელოვანი თავისი მნიშვნელობის გამო კი არა, უფრო ჟღერადობის გამო გახდა. თუმცა ალბათ ორივესი ერთად. მერე ლევანიკო წავიდა და ერთ საათში დამირეკა, იმიტომ რომ ამერიკულ პონტში sweet dreams გისურვო-ო.
ისე, ლევანიკო მერე დარჩა მართლა ჩემთან. ოღონდ მთელი ღამე არ გვიძინია, ვლაპარაკობდით. რაზე, აღარ მახსოვს. ერთი მახსოვს, რომ contemporary art-ზე, მგონი. მანამდე თავის სახლში თავისი contamporary ნამუშევარი მანახა, რომელსაც სახელად Lazy Jesus ერქვა და მე სახელი და იდეა იმდენად მომეწონა, რომ თვითონ ნამუშევარი აღარც მახსოვს.
მოკლედ, ჩემთან რომ დარჩა, კარგი იყო: ნაწილი დრო სამზარეულოში გავატარეთ, ნაწილი – ლოგინში, უფრო სწორედ ლოგინზე. რაღაცაზე ვიცინოდით, მგონი ხაჭაპურის თემატიკის ირგვლივ – ლევანიკოს ხაჭაპურის დაჭრის დროს ხარაკირი უნდა ჩაეტარებინა, თუ რაღაც… და მერე ჩემი მშობლები უნდა მოეკლა მაგ დანით, ოღონდ სანამ თვითონ მოკვდებოდა. ზუსტად რა იყო, არ მახსოვს. რაც მახსოვს ის იყო, რომ ეგ დილა ჩემი ცხოვრების დილებში საუკეთესო იყო. გარეთ იმდენი მზე იყო, რამდენიც დიდი ხანია არ მქონდა ნანახი. “მაკდონალდსის” ტერასაზე დავსხედით და ყავა და ჩაი დავლიეთ, სიგარეტი მოვწიეთ, მერე ფეხით ავედით “რუსთაველზე” და იქ რაღაც სკვერი იყო, არ მახსოვს სახელი და იქ დავსხედით. იქვე სილამაზის სალონში მოვფსით და ვისხედით და ვისხედით მზეზე. თავი კატა მეგონა. წესით, ლევანიკოსაც. მერე გვერდით სკამზე ვიღაც გეი ტურისტი მოგვიჯდა, მაგრამ მალე წავიდა. ჩვენ ვისხედით და ვისხედით და ლევანიკო ლორი ანდერსონზე მელაპარაკებოდა და მეუბნებოდა, რომ ჩამიწერდა და რომ ძალიან მაგარი იყო. მერე მე უნივერსიტეტში წავედი და ისეთი ბედნიერი ვიყავი, რომ ყველა მეკითხებოდა, რატომ ხარ ბედნიერიო. ამაზე ცუდი კითხვა ალბათ არ არსებობს. სხვათა შორის, ეგ დღე იყო, პირში რომ საჰარა გამიჩნდა.
ლევანიკო მეორედაც დარჩა ჩემთან. მაშინაც მთელი ღამე სამზარეულოში გავატარეთ. თან არეშაც იყო. დილით წავიდა და ჩვენ დავრჩით მარტოები. მე რატომღაც კბილები მეფხანებოდა (ისე, ბოლო დროს მეფხანება ხოლმე) და ლევანიკოს ვთხოვე, მოეფხანა. მოფხანის მაგივრად, ლევანიკო კბილებზე მუშტს მირტყამდა (კბილები დიდი მაქვს და გრძელი); მახსოვს, რომ ძალიან მსიამოვნებოდა და ლევანიკოც მირტყამდა და მირტყამდა; ბოლოს ვეღარ მოზომა და რტყმა გააძლიერა. მე მაინც მსიამოვნებდა. იქამდე მსიამოვნებდა, სანამ გონება არ დავკარგე. პირში სისხლის გემომ გამომაფხიზლა, ღრძილებიდან მომდიოდა, იატაკზე ვიწექი და ზემოდან ლევანიკო დამცქეროდა, მუშტი სისხლიანი ქონდა. ძალ-ღონე მოვიკრიფე და ვითომც არაფერი, ლოგინზე დავჯექი. ლევანიკომაც არაფერი შეიმჩნია და ლოგინზე მომიჯდა. საუბარი გავაგრძელეთ contemporary art-ზე (არც გვახსოვდა, რომ მაგაზე წინა აბზაცში, სულ სხვა დღეს ვლაპარაკობდით). ლევანიკო გაიძახოდა very contemporary art-ო.
უცებ რაღაც თქვა, მე ვერ გავიგე, რა და “ა?”-მეთქი ვკითხე. მაგანაც ვერ გაიგო და “ა?”-ო მკითხა. მეც ვერ გავიგე და “ა?”-მეთქი, ვერც იმან და “ა?-ო. მეთქი-“ა?”, იმან – “ა?” და ბოლოს ერთად “აა?” და მერე უფრო გავაძლიერეთ “აააა?” მე თმა გავიშალე და ისე ვამბობდი “ა”-ს, იმან მაისური გაიხადა და ბოლოს კისრის ძარღვები რომ დაგვეჭიმა, იატაკზე დავწექით და ისე ვიძახდით “ა”-ს. ლევანიკო მოიკუნტა და ისე ამბობდა “ა”-ს, მერე უცნაურად იშლებოდა და ისევ იკუნტებოდა და ძალიან ხმამაღლა ყვიროდა “ა”-ს. ბოლოს დედაჩემი და მამაჩემი შემოვიდნენ. პანიკაში იყვნენ. კრიტიკულ მომენტში დედაჩემი ძალ-ღონეს იკრებს და ძალიან რაციონალური ხდება, რაც ამ შემთხვევაში იმაში გამოიხატა, რომ ჩვენზე წყლის გადასხმა გადაწყვიტა: რადგან წყალი არ მოდიოდა, ერთადერთი წყალი კი ჩაიდანში ესხა, გამოაქცუნა სამზარეულოდან და ორივეს ზედ გადაგვასხა. წყალი ადუღებული აღმოჩნდა. ჩვენ სიმწრისგან და ტკივილისგან უცებ გამოვფხიზლდით. მაგის მერე ასო “ა”-ზე ორივეს ჯერ დაუდგენელი რეაქცია გვაქვს. რომ გამოვფხიზლდით, ჩემი მშობლები ძალიან მშვიდად თავის ოთახში შებრუნდნენ. ჩვენ contemporary art-ზე აღარ გაგვიგრძელებია საუბარი, იმიტომ რომ ლევანიკო წასვლას აპირებდა. კასეტის ფლეირი ხომ არა გაქვსო, მკითხა. მე აღმომაჩნდა. მერე კასეტის შერჩევას შევუდექით. არჩევანი “ნირვანას” ჩანაწერების საკონცერტო ვარიანტზე გააკეთა. მერე უცებ ლევანიკოს ყურადღება თაროებზე განლაგებულმა წიგნებმა მიიქციეს რომელიც (ყურადღება) კარლ გუსტავ იუნგის ფსიქოანალიზზე შეაჩერა. და წავიდა ლევანიკო მე-11 კლასელი მასტურბაციისგან დაღლილი მოზარდივით ყურებში “ნირვანათი” და ხელში იუნგით. ისე, ეგეთი სულ არ იყო – მასტურბაციისგან დაღლილი მოზარდივით. პირიქით – ისეთი სუფთა და რეალიზებული ენერგია ქონდა, რომ პირველად ვნახე ეგეთი ენერგია კაცში. ძალიან დადებითი. რომ წავიდა, მე დავიძინე. ცოტა ღრძილები და დამწვარი ადგილები მტკიოდა. ეგ დღე აღდგომის დილა იყო, ღამეს იერუსალიმში რომ ურტყეს კვერთხები სალოცავად ჩასულ მრევლს, “თმებში ბაბოლები ჩააკრეს და ზედ ბიჩოკები ესროლეს და თბილისში კალგოტკებშემოხეულები რომ დაბრუნდნენ”. ჩვენი ფიზიკური მსხვრევაც აქედან დაიწყო. ნაწილობრივ.
ცოტა მოგვიანებით მე ავად გავხდი, 48 მქონდა სიცხე და ვერაფრით მიწევდნენ დაბლა. ლოგინში ფიქრისგან სულ ლევანიკოზე ვფიქრობდი, ვიხსენებდი ჩვენ სექსუალურ აქტებს, რომლებიც ისე მომწონდნენ, რომ ვგიჟდებოდი… კიდევ ინგლისურ რითმებზე ვფიქრობდი და ერთი ეგეთი მოვიფიქრე: nature და mature გავურითმე ერთმანეთს და ვთქვი: I don’t think I’m too mature /To become the part of nature, მაგრამ იმ მომენტში ეს (ეს ფრაზა) ჩემი მხრიდან ძალიან ყალბი იყო. კიდევ measure და pleasure მოვიფიქრე, მაგრამ მერე გამახსენდა, რომ ეგ უკვე მოფიქრებული იყო ბევრად ადრე, სანამ მე მოვიფიქრებდი “რედ ჰოთ ჩილი პეპერსის” მიერ და შემდეგნაირად ჟღერდა: Descending waves of graceful pleasure / For your love there is no measure. კიდევ მოვიფიქრე მუსიკალური ჯგუფის ინგლისურენოვანი სახელი: Sweet Sweat და ვფიქრობდი, “უთვალავი” რა კარგი სიტყვაა-მეთქი. თავის მხრივ, ლევანიკოც ფიქრობდა ინგლისურ ტექსტებზე, რომლებიც მერე წამიკითხა და იქიდან ერთი ფრაზა მახსოვს ამ წუთას: My girlfriend never noticed that I don’t like (თუ drink) beer. იმიტომ დამამახსოვრდა, რომ მახსოვს, ვიფიქრე, ლუდი ნეტავ მართლა არ უყვარს-მეთქი. ჩემი 48 გრადუსიანი გრიპის დროს ლევანიკო სამსახურიდან წამოვიდა: სამასახურის ტერიტორიაზე ტორტი უჭამია და დირექტორი გაბრაზდა, იმიტომ რომ თვითონ დიეტაზე იყო და არ ეჭმეოდა ტორტი და რომ დაინახა, ლევანიკო რომ ჭამდა, თვითონაც ისე მოუნდა, რომ თავი ვერ შეიკავა და ამ დაწესებულებაში ტორტს აღარ შეჭამთ, გაიგეთო? – იღრიალა და ყველა ტორტისმჭამელის დედა შევეციო, თუ რაღაც… მერე, ლევანიკო რომ წამოვიდა სამსახურიდან, მისი სამუშაო მაგიდის თავზე, კედლიდან მირონმა გამოჟონა და ლევანიკოს მომღიმარი სახე გამოისახა და გვერდით – დიდი ტორტი, რომელშიც ლევანიკო ძალიან მადისაღმძვრელად თითს ყოფდა. სამსახურში ყველას შეეშინდა და იქნებ ვთხოვოთ, რომ მოვიდეს უკანო, მაგრამ ლევანიკო ამ დროს მენტალურ კუბაზე იყო წასული დასასვენებლად და ვერ დაუკავშირდენენ. ამავე პერიოდში, ოდნავ მოგვიანებით, როცა ჩემი 48 გრადუსი ნელ-ნელა დაბლა იწევდა, მამაჩემი ციყვი გახდა, ოღონდ თვითონ ამბობდა, რომ ის ციყვი არ გამხდარა: როგორ უნდა გახდე ციყვი, როცა ციყვი ხარო და როცა დედაჩემი მაგის სურვილის საწინააღმდეგოდ იქცეოდა, მამაჩემი ეუბნებოდა, ცხოველთა დაცვაში გიჩივლებო.
რაც არ უნდა რთული წარმოსადგენი იყოს, მე გამოვჯანმრთელდი, ოღონდ არ მახსოვს მერე იყო, თუ მანამდე, ლევანიკომ ბრინჯის სალათა რომ გააკეთა და მაკა ასათიანის სახელობის ტყემალი იყიდა. მაგ საღამოს მაგიდაზე გამჭვირვალე ჭიქაში ჩადებული ორი ლეღვის, თუ კომშის (ამას არავითარი მნიშვნელობა არ ქონია) ყვავილი გვედო და სანთლები ანთებული გვქონდა. არა, მგონი ეგ მანამდე იყო, იმიტომ რომ ავად მე მერე გავხდი, ზუსტად მეორე დღეს (არა ბრინჯის შედეგად. ისე, მაგაზე არ მიფიქრია).
მეორედ რომ გავხდი ავად, ორივენი ერთად გავხდით – ლევანიკოს საწოლში. დაძინება ვერ მოვასწარით, რომ საშინელი ხველა აგვიტყდა. ლევანიკოს ხრჩობამდე ახველებდა. მე “გალაზოლინის” წვეთება დავიწყე ცხვირში, ლევანიკო თვალებში იწვეთებდა გიჟივით და მეც მაწვეთებდა. ისე ახველებდა, რომ გადავწყვიტე ჩაი გამეკეთებინა. წყალი არ მოდიოდა სახლში, მაგრამ მე იმდენად მიყვარდა ლევანიკო და ის კიდევ ისე ახველებდა, რომ ტირილი დავიწყე და ოთხ-ნახევარ წუთში ჩაიდანი ორი ჭიქის სამყოფი ცრემლებით გავავსე, იმაზე არ მიფიქრია, რომ მარილიანი გამოვიდოდა ჩაი. არც გამოსულა: იმდენი შაქარი ჩავყარე, რომ მთელი სიმწარე სიტკბომ დაფარა და ლევანიკოს არაფერი უგრძვნია. ოღონდ ამის შესახებ არაფერი იცის. ეგ მარტო მე ვიცოდი.
ხველებამ ცოტა გაუარა. ისე, ნამდვილი სტაციონარი იყო მაგის ლოგინი იმ დღეს (როგორც ლევანიკომ აღნიშნა). მერე უცებ რვეული და პასტა აიღო და რაღაცის წერა დაიწყო. შემოქმედებისგან სიგარეტს ეწეოდა. მზე რომ ამოვიდა, კარგი იყო. ცუდი რატომ უნდა ყოფილიყო. მე საბანში გავეხვიე გრძლად და ვთქვი, რომ ბლინი ვიყავი, უფრო სწორედ ბლინის ხორცი, საბანი კი ბლინის ცომი იყო. ლევანიკომ თქვა, მე ღვეზელი ვარო. მერე ლევანიკოს ზედ დავაწექი და ვთქვი, ჩვენ ბიგმაკი ვართ-მეთქი. მე ბიგმაკის ზედა ხორცი ვარ და შენ ქვედა-მეთქი. ბოლოს მოგვშივდა და ლევანიკომ თქვა ხინკალი გამოვიძახოთო. მაშინ “ხინკლის გამოძახება” ეგეთი სასაცილო არ მეჩვენებოდა, როგორიც ეხლა. გამოვიძახეთ ხინკალი – 50 ცალი. მალე მოვიდა, ვიღაც მსუქანმა, ჭაღარა ულაშებიანმა კაცმა მოიტანა ცხელ ქვაბში. ქვაბი გქონდეთო, გვითხრა. ჩვენ ვიფიქრეთ, მერე უკან როგორ უნდა დაგვებრუნებინა: მეზობელი რომ რაღაცას “გამოგიტანს”, ვთქვათ, თავის უნიჭოდ გამომცხვარ ნამცხვარს თეფშზე და მერე ამ ნამცხვარს რომ შეჭამ, წესია ეგეთი, რომ უნდა იფიქრო, ცარიელ თეფშს ხომ არ წავუღებ უკან და შენც სანამ რამე განსაკუთრებულს არ გააკეთებ, იმ პატარა თეფშზე რომ დადო, არ მოისვენებ. რომ გააკეთებ, ზედ დააწყობ და მისცემ მეზობელს თავის თეფშს და ასე იქნება, სანამ ის კიდევ რამე უნიჭო ნამცხვარს არ “გამოგიტანს”… ჩვენც ეს ვიფიქრეთ და იმას ვფიქრობდით, ამ კაცს ქვაბს რომ დავუბრუნებთ, შიგ რა ჩავუწყოთ-თქო. ვერსიები ბევრი გვქონდა: ლევანიკომ თქვა, ვინმეს მოვაჭრათ თავი და ეგ ჩავდოთო, მე ვთქვი, ეგ ძაან ბანალურია-მეთქი, ჯობია რამე ჩვეულებრივი ჩავდოთ, ვთქვათ, შემწვარი გოჭი და კბილებში ბოლოკის მაგივრად სიგარეტი გავურჭოთ-მეთქი, ლევანიკომ თქვა, ბევრი გრეიფრუტი ჩავყაროთო, მე ვთქვი: კარგი, მერე მოვიფიქროთ-მეთქი. მაშინ ხომ ჯერ არ ვიცოდით, რა მოხდებოდა, თან იმ კაცისთვის მისამრთი არც გვიკითხავს. მოკლედ, ისევ ლოგინში ჩავწექით. ხინკლები ერთმანეთში გადავინაწილეთ: 25-25 და ჭამას შევუდექით. ჭამის დროს ხმა არ ამოგვიღია. მარტო ჭამის ხმები ისმოდა. ვჭამდით და ვჭამდით, ბოლოს უკვე პირში ვიტენიდით დაუღეჭავად და ამ ხინკლებს კი არ ვყლაპავდით, პირში ვიგროვებდით, ყელში აღარ გადაგვდიოდა, ტუჩებზე ცხიმები გვილაპლაპებდა და ვერ ვხვდებოდით, რომ ვეღარ ვჩერდებოდით და მეტი აღარ შეიძლებოდა. ვერც იმას მივხვდით, როგორ მოვკვდით. მაგრამ, ასე იყო თუ ისე, ჩვენ ხინკლის ზედმეტი რაოდენობის ჭამისგან მოვკვდით. ორივენი მოვკვდით.
ამ პერიოდში, ლევანიკო ბასეინზე დადიოდა. დილაობით მეგობარი მოდიოდა ხოლმე მაგასთან – გიკო, რომ მერე ერთად წასულიყვნენ ბასეინზე. იმ დილითაც, როცა ჩვენ უკვე მკვდრები ვიყავით, გიკო ჩვეულებისამებრ მოვიდა. ლევანიკო რომ ვერსად დაინახა, საძინებელ ოთახში შემოიხედა და რა სურათიც დახვდა, ზემოთ უკვე აღვწერე. წამიერად სითეთრემ, ცივმა ოფლმა და თვალების გაფართოებამ გადაურბინა სხეულზე (მოკლედ, დამფრთხალი თაგვის ფერის სიმპტომები გამოუვლინდა), მაგრამ არ დაიბნა, ტელეფონს წვდა და ჟორჟიკას დაურეკა: “ჟორჟიკ, ლევანიკოსთან ვარ. ლევანიკო და ანა მკვდრები არიან.” – მიმართა მშვიდი ხმით. მშვიდივე ხმით ჟორჟიკამ კითხა: “რა მოუვიდათ, რითი გარდაიცვალნენ?” “ხინკლით. რას იზამ?” – მიუგო გიკომ. “დამელოდე, მოვდივარ.” – უპასუხა დინჯად ჟორჟიკამ. გიკო: “კარგი, მე აქ ვარ, გელოდები.”
ჟორჟიკა ძალიან მალე მოვიდა. გიკომ და მან ერთმანეთს გადახედეს და საქმეს შეუდგნენ: რამდენიც შეეძლოთ, იმდენი ხინკალი გამოგვაცალეს პირიდან, ხინკლის თეფშები იატაკზე ჩამოდგეს, ჩვენივე ზეთიან საბანში გაგვახვიეს, ფეხების მხარე გიკომ დაიჭირა, თავის – ჟორჟიკამ და როგორც მაგიდა, ისე ჩაგვიტანეს ეზოში. მანქანის უკანა სკამებზე მოგვათავსეს. გზაში ჩუმად იყვნენ. სიჩუმე გიკომ დაარღვია: ეხლა ამათ რა ვუყოთ, სად წავიყვანოთო. ჟორჟიკამ, ალბათ “ვერა-რეჩკაზე” წავიყვანოთ და იქ ჩავყაროთო, ჯობია. “ვერა-რეჩკაზე” ჩვენი გვამების გადაჩეხვის ვერსია, რამდენადაც მახსოვს, ლევანიკოს დიდად არ მოწონდა. მაგას რაღაც სხვა ვერსია ქონდა, რომელიც, სამწუხაროდ, არ მახსენდება. – “მტკვარი” წესით, არ უნდა ყოფილიყო. ჟორჟიკამ და გიკომ ამ ვერსიების შესახებ არაფერი იცოდნენ და, რადგან ჩემი ვერსია “ვერა-რეჩკა” იყო (“მზიურის” არაცენტრალურ შესასვლელთან ჩამომავალი, კარგად წარმომედგინა) და, რადგან ამ მოთხრობას ეხლა მე ვწერ და არავინ სხვა, გიკომ და ჟორჟიკამ სწორედ “ვერა-რეჩკაზე” წაგვიყვანეს. ისევ ისე, მაგიდასავით გამოგვიტანეს მანქანიდან და სამი გაქნევით გადაგვაგდეს კანალიზაციაში შეზავებულ მდინარეში. სამი წამი თავდახრილები იდგნენ გადასაჩეხთან, მერე მანქანაში ჩასხდნენ, გოგი ძოძუაშვილის ის ტრეკი ჩართეს, “ანაბეჭდს” რომ მოყვებოდა დისკი, იმაში რომ არის და თავიანთ გზაზე წავიდნენ.
მერე ყველაფერი დამთავრდა. და რომ რომ დამთავრდა, ანუ ზუსტად ამ შემთხვევის მერე, მე მოთხრობის წერა გადავწყვიტე. მოხდა ისე, რომ თავიდან ბოლომდე დავწერე. – პირველი შემთხვევა იყო ჩემი მოთხრობების წერის გამოცდილებაში. მერე კიდევ დავწერ ამ მოთხრობას ალბათ, იმიტომ რომ ცოტა სხვანაირი გამომივა, კიდევ ბევრი რამე გამახსენდება, რაც ეხლა არ დამიწერია (მაგალითად, ის, რომ ლევანიკოს ლოგინის თავზე სისხლი იყო მისხმული, იმიტომ რომ სანამ ლევანიკო დასახლდებოდა, იმ სახლში ცოლ-ქმარი ცხოვრობდა და ქმარმა ცოლს კედელზე ტვინი გაასხმევინა გაუგებარი მოტივების საფუძველზე, მერე თვითონაც მოკვდა: უცოლოდ დარჩენილი გადამეტებული ნძრევისგან ცოტათი მაიკლ ჰატჩინსივით დაიხრჩო; სინამდვილეში ეს ყველაფერი არავინ იცოდა, მით უმეტეს არც მე და ლევანიკომ. ან კიდევ ის, ერთ მშვენიერ დღეს ლევანიკომ სიკვდილს რომ გადამარჩინა: ერთმანეთს ძალიან ტკბილად ვკოცნიდით და უცებ ლევანიკომ შემთხვევით – ისე არ მიფიქრია, ეს შემთხვევით იყო, თუ არა – ახლად ადუღებული ჩაით გატენილი მომცრო ჭიქა გადმოაყირავა, მაგრამ, არ დაიბნა, ნამდვილი რაინდივით ხელში ამიყვანა, ამაცილა ცხელი წყლის ულმობელ, თუ დაუნდობელ ნაკადს და, როგორც გმირმა მომახარა: “გადაგარჩინე!”) და მოთხრობას მთავარი შინაარსის დასასრულსაც სხვანაირს მოვუფიქრებ. მოკლედ, მე რომ მოთხრობის დაწერა გადავწყვიტე, იმაზე დავიწყე ფიქრი, დასაწყისი როგორი უნდა ყოფილიყო.
და ეხლა, როცა, ჩემი ჭკუით, დავამთავრე ამ მოთხრობის წერა, იმაზე ვფიქრობ, როგორი უნდა იყოს ამ მოთხრობის დასასრული. დასასრულები მეზიზღება. ყველგან და ყველაფერში. უცებ ვიფიქრე, უბრალოდ აბზაციდან დავწერ-მეთქი: “დ ა ს ა ს რ უ ლ ი” და წერტილს დავსვამ და მოთხრობაც მზად იქნება-მეთქი, მაგრამ მერე რომ წარმოვიდგინე, ამაზე საშინელი დასასრული, ალბათ არცერთ მოთხრობას არ აქვს. იმდენად მეზიზღება დასასრული, რომ მოთხრობის წერას ვერ ვასრულებ. თან მეშინია დასრულების – მგონია, რომ ცარიელი ვიქნები და ძალიან მომენატრება ამ მოთხრობის წერის მთელი პროცესი, რომელიც (ამ მოთხრობის წერის მთელი პროცესი) ძალიან შემიყვარდა, სიგიჟემდე. არ შემიძლია ფურცელთან განშორება. რომ დავასრულებ, მერე ალბათ ვიტირებ.
მოკლედ, დასასრული საშინელებაა. Infinity Rules!
22-23-24 მაისი. 2006 წელი
ანა
Zigota on Wordpress 